„Przez dwa miesiące namawiała mnie, żeby nagrał swój głos, a gdy tato usłyszał kasetę, omal mnie nie zabił za to, że nie powiedziałem mu wcześniej, że umiem śpiewać. Szczerze mówiąc, ja też tego nie wiedziałem.”

„Masz towarzystwo? Wydawało mi się, że mówiłeś do kogoś.
– To do kotów. Kiedy się mieszka samemu, chce się czasem usłyszeć swój własny głos, a one są dobrymi słuchaczami.”

„Obraziłam się, gdy pokazałam tacie, co wymyśliłam i nie usłyszałam: „Ale super!”, tylko: „Trochę za smutno”. Zaczęłam dzielić się swoimi kompozycjami z kolegą z klasy. On słuchał i mówił: „Dobre, dobre, smutne, ale dobre”. To mi bardziej odpowiadało. A po latach „odobraziłam się” i pokazuję tacie to, co tworzę.”

„Nie powiem, żebym umiał śpiewać. Nie sądzę też, żebym umiał rymować. Ja po prostu wyrażam samego siebie. Mówię to, co mam w głowie i co ślina przynosi mi na język.”

„Nie wiedziałam nawet o co chodziło konkretnie w tej całej sprawie z kontraktem. Wiedziałam tylko, że miałam śpiewać dla jakiegoś gościa i jeśli mu się spodobałam, umożliwiłby mi nagranie piosenki i tego właśnie chciałam. Chciałam mojej płyty, chciałam nagrać płytę i… potem poszło już bardzo szybko.”

„Nie chcę umierać, a przynajmniej jeszcze nie teraz. Nigdy wcześniej nie zależało mi bardziej na życiu. Mówię szczerze: nie czuję powołania do męczeństwa.”

„Dobrym nagraniem można bardzo pomóc muzyce, złym nagraniem można zabić utwór.”

„Zawsze uwielbiałem śpiewać. Pierwszą piosenką, do której nauczyłem się wszystkich słów, była Girl of My Best Friend Elvisa. Tata zapoznał mnie z muzyką Elvisa, a kiedy dostałem od dziadka sprzęt do karaoke, nagraliśmy z kuzynem całe mnóstwo jego piosenek. Szkoda, że nie mam już tych nagrań, bo chętnie bym posłuchał.”

„My, którzy umiemy mówić, musimy być głosem, dla tych, którzy mówić nie potrafią.”

„Poród to rzeźnia, a pierwsze dwa miesiące po nim są prawdziwą masakrą.”