„Myślę, że on jest tam na górze i się do nas uśmiecha.”

„Czy każda myśl powinna stanowić ruinę uśmiechu? Czy każdy uśmiech powinien być ruiną myśli?”

„Co to jest radość?
Niebo, kiedy nagle w kałuży zaświeci.
Ciepły wiatr
niespodziany
Co nam wybiega naprzeciw,
i jeszcze:
wcześnie rano chleb,
kiedy słońce w ostrzu noża tuż obok.
I ni stąd, ni zowąd,
twój uśmiech,
mój uśmiech
I tam w górze, dziko rozpędzony
obłok. (…)”

„Prawdziwy uśmiech wywołuje uczucie świeżości; myślę, że jest on właściwy tylko istocie ludzkiej. Jeśli pragniemy takich uśmiechów, musimy powodować, aby się pojawiały.”

„Po pogrzebie, gdy wszyscy już są w domu, ludzie jedzą, piją i dzielą się miłymi wspomnieniami o denacie. Aż w końcu ktoś musi to powiedzieć, zwłaszcza po paru drinkach: „Wiesz co, myślę że on jest gdzieś tam na górze, uśmiecha się do nas i na pewno jest szczęśliwy”. A teraz. Po pierwsze – nie ma żadnego „tam na górze”. Żeby ludzie mogli się stamtąd „uśmiechać do nas”. To poetyckie, ciekawe, pewnie przesądnym ludziom daje pewien komfort. Ale nie istnieje. Ale jeśli jednak, jeśli jednak ktoś przetrwa swoją śmierć w jakiejś nie-fizycznej formie, to myślę, że będzie zbyt zajęty szeregiem różnych niebiańskich aktywności, żeby stać i się „uśmiechać do nas”.”

„Nareszcie! Sądzę, że idą, to już teraz. Wiesz, Andre, gdy odnajdziemy się tam w górze, myślę, że rozpoznam cię po głosie.”

„Każdy czasem odczuwa strach, kiedy jest na górze. Ale ja staram się dać z siebie wszystko i zdarza mi się, że po prostu nie myślę o strachu.”

„A ona, a ona nie mówi nic.
Jej uśmiech, ten uśmiech –
Czy ze mnie drwi?”

„Darząc uśmiechem uszczęśliwiasz serce. Uśmiech bogaci obdarzonego nie zubożając dającego.”

„Czekam na ten kompromis, nawet jak niektórzy będą o tym informować z uśmiechem, który będzie przypominał zaciśnięte usta. Z kompromisem jest jak z dzieleniem tortu. Dzielić trzeba tak, żeby każdy myślał, że dostał największy kawałek.”