„Niedawno, kiedy leżałam już w łóżku, zauważyłam, że wiszący na ścianie obrazek jest przekrzywiony. Przez 15 minut zastanawiałam się: wstać i poprawić go czy iść spać? Wiadomo, że wstałam i poprawiłam, dopiero potem mogłam spokojnie usnąć (...) Nawet jeżeli jest druga w nocy, potrafię szorować wannę do czysta.”

„Eneaszu, Jezus Chrystus cię uzdrawia, wstań i zaściel swoje łóżko!”

„Redaktor: To co, teraz do łóżka i spać!
Paweł Zagumny: Do łóżka to tak, ale spać potem.”

„(…) jednak uporczywie nadaję sens temu, co się stało. Bo bez tego strasznie ciężko jest rano wstać z łóżka.”

„Kiedy leżałam już w łóżku, usłyszałam, że rodzice po cichu z sobą rozmawiają. Tata mówił, że trzeba będzie coś zrobić z tymi dziećmi, bo nie sprzątają, zawalają lekcje i się nie słuchają. A na dodatek wciąż się kłócą. Chciałam wstać z łóżka i pobiec do taty, by mu powiedzieć, że w takim przypadku trzeba po prostu zlać te złe dzieci po tyłkach, ale bardzo zachciało mi się spać i zasnęłam. Przecież strasznie się dziś napracowałam.”

„Żeby przeżywać życie, trzeba widzieć w nim sens. Żeby chcieć rano wstać z łóżka, trzeba widzieć w tym jakiś cel.”

„Zdumiewająca to rzecz, że tak wcześnie można wstać, gdy się noc spędza na świeżym powietrzu. Opatulony pledem leżysz na deskach łódki, walizę masz za poduszkę i wcale nie marzysz o tym, żeby „jeszcze parę minut”, jak to jest w twoim zwyczaju, kiedy wylegujesz się w puchach.”

„Mam fajne życie, ale – tak jak każdy – czasem płaczę, czasem jestem smutna, czasem w ogóle mi się nie chce wstać z łóżka. Jestem normalnym człowiekiem.”

„Nie ma mocy, która by nam tu mogła nadzieję odebrać,
To nie znaczy wcale, man, że nie możemy czasem przegrać,
By potem wygrać po upadku wstać żyć dalej.
Cieszyć się tym, co masz, chłopaku, pieprzyć medale.”

„Zamknij oczy. Ale nie umieraj, masz prawo do płaczu. A potem wstań i walcz o następny dzień.”