„Myślę, że najtrudniejszą rzeczą w życiu jest wybaczenie. Nienawiść jest autodestrukcyjna. Jeśli kogoś nienawidzisz, nie ranisz osoby, której nienawidzisz, krzywdzisz siebie. W rzeczywistości jest to uzdrowienie, to jest prawdziwe uzdrowienie … przebaczenie.”

„Nienawidząc się wzajemnie, byłyśmy zdane tylko na siebie. Myślę, że ona próbowała mi jakoś wybaczyć, ale ja nie chciałam jej wybaczenia. Trawiło mnie poczucie winy, czułam się jak zdrajczyni, byłam zdrajczynią.”

„Zranienia nosi w sobie każdy z nas. Osoby dotknięte w swej przeszłości złem, wywodzące się z patologicznych środowisk, w których fizyczna i psychiczna przemoc były na porządku dziennym, nie mają trudności z odkryciem osobistej potrzeby wewnętrznego uzdrowienia. Trudniej jest w przypadku tzw. „dobrych rodzin”. Niemniej, doświadczenie codziennego życia pokazuje, że żaden człowiek nie kocha absolutną miłością, a ranić można również w sposób subtelny i nieświadomy, zarówno dla sprawiającego ból jak i osoby krzywdzonej.”

„Zapomnienie to początek uzdrowienia.”

„Nikt nie ma prawa sam decydować, w jaki sposób należałoby uzdrowić rzeczywistość. Poza tym byłoby to jedynie leczeniem skutków a nie przyczyn. No bo ta rzeczywistość nie wzięła się przecież znikąd. „Ludzie ludziom zgotowali ten los” – można powtórzyć za Nałkowską. Należałoby zatem uzdrowić przede wszystkim ludzką naturę. A to już zadanie przekraczające możliwości jednostki.”

„Nienawidzi?… Nienawiść wyobrażałem sobie jako pasję, ponure zapamiętanie bez odwrotu. Wyrok.”

„Przebaczenie jest najtrudniejszą miłością.”

„Nienawidzę rzeczywistości, ale to jedyne miejsce, gdzie można dostać dobry stek.”

„Postępowca nikt nie potrafi uzdrowić. Nawet powtarzająca się panika, w jaką wprawia go postęp.”

„Można uzdrowić współczesną demokrację, przywracając do sfery publicznej otwarty konflikt społeczny.”