Władysław I Herman – książę z dynastii Piastów, władca Polski w latach 1079–1102. Młodszy syn Kazimierza I Odnowiciela i jego żony Dobroniegi.
Władzę objął po wygnaniu brata, króla Bolesława Szczodrego. Zmienił kierunek polskiej polityki: zawarł pokój z Czechami i wznowił uległość wobec Świętego Cesarstwa, wyrażoną niepodejmowaniem starań o koronę królewską oraz popieraniem go w sporze z papieżem. Dążył, wraz z wojewodą Sieciechem, do wzmocnienia autorytetu monarchy i zapobieżenia potencjalnej interwencji ze strony Czech i Niemiec. Wkrótce jednak w ręce palatyna przeszła faktyczna władza w państwie. Wobec sprzeciwu możnych, wrogo nastawionych do wszechwładzy Sieciecha, książę został zmuszony do jego oddalenia i podziału państwa między swoich synów: Zbigniewa i Bolesława w 1097 roku. Herman do śmierci zachował jedynie Mazowsze i władzę zwierzchnią.
Wikipedia
„Sławny z dzielności rycerskiej nie mniej niż z pobożności.”
Źródło: Mistrza Wincentego Kronika Polska, tłum. K. Abgarowicz, B. Kürbis
