Wanda Karczewska cytaty

Wanda Maria Karczewska – polska powieściopisarka, poetka, dramaturg, krytyk teatralny i tłumacz.

Dzieciństwo i lata szkolne spędziła w Kaliszu, gdzie w 1931 złożyła egzamin maturalny w tamtejszym Gimnazjum Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu. Studiowała filologię klasyczną i dziennikarstwo na Uniwersytecie Warszawskim. Debiutowała w 1931 jako poetka, w 1937 wydała powieść marynistyczną Ludzie spod żagli. Po II wojnie światowej przeniosła się do Poznania, następnie do Łodzi. W 1957 przez rok mieszkała w Szczecinie, gdzie była zastępcą redaktora naczelnego tygodnika społeczno-kulturalnego „Ziemia i Morze”.

Nagrodzona nagrodą literacką miasta Poznania w 1960 i Łodzi w 1978, w 1988 otrzymała Honorowe Obywatelstwo miasta Kalisza.

Wanda Karczewska była członkiem Kaliskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk.

Wanda Karczewska była żoną Zbigniewa Jasińskiego i Stefana Drewicza.

Od 2011 w Kaliszu odbywa się Ogólnopolski Festiwal Poetycki im. Wandy Karczewskiej; festiwalowi towarzyszy konkurs poetycki.

W 2012 wydano Listy do Seweryna, zbiór 122 listów do Seweryna Pollaka spisanych przez Karczewską w latach 1950–1987. Wikipedia

✵ 5. Grudzień 1913 – 29. Wrzesień 1995

Wanda Karczewska: 3 Cytaty 0 Polubień

Wanda Karczewska słynne cytaty

„Żyję tu pośród zbrodniarzy, pośród ścierw najgorszego gatunku, kiedyś powiedziano mi wręcz, że mnie można zniszczyć w ciągu trzech miesięcy, drugie chciało to zrobić jednym telefonem. Składam zeznanie na milicji, ale nie sądzę, by coś można było zrobić, dojść do czegoś. Seweryn, wszędzie są nożownicy, ale w takiej masie chyba nigdzie.”

Wanda Karczewska

w liście z 23 marca 1964 do Seweryna Pollaka o środowisku literackim Łodzi w latach 60. XX w.
Źródło: Listy do Seweryna, Karol Samsel (opr.), Kalisz–Szczecin 2012; list 96 z 23 marca 1964.

„Słuchajcie, jak w tej sali brzmią
słowa zapomniane:
sumienie, wina i kara,
słowa, którym przywraca się blask,
jak obrazom starych mistrzów – barwy,
ścierając z nich brud i fałsz.”

Wanda Karczewska

Źródło: Blask przywrócony, „Życie Literackie” nr 42, 14 października 1956, s. 1 http://mbc.malopolska.pl/dlibra/doccontent?id=14832

„Nadzieja na czas sprzyjający pisarstwu przychodzi za późno, a ciężar spóźnionej nadziei jest bardziej gorzki niż daremne wyczekiwanie na nią.”

Wanda Karczewska

Źródło: Głębokie źródła