Terry Pratchett: Na czasie cytaty (strona 3)

„Choć kolacja miała być prywatna i nieoficjalna, Effie Król podeszła do niej z całą powagą. Zaczęła swoje przygotowania od bólu głowy, potem przeszła do roztrzęsienia, a dalej płynnie do organizacji przedsięwzięcia o militarnej precyzji i rozmachu. Po drodze zastraszyła kucharzy i gorączkowo sprawdzała na przykład, jakiej łyżki używa się do jakiej zupy.”

„Trudno się rozmawia z kimś, kto wszystko rozumie (…).”

„Było coś takiego w Maurycym, że – choć nie miał kieszeni – czuło się konieczność codziennego sprawdzania stanu kasy.”

„Trzeba uważać, kiedy wypowiada się życzenie. Nigdy nie wiadomo, kto może słuchać.”

„Uniwersytety są skarbnicami wiedzy: studenci przychodzą ze szkół przekonani, że wiedzą już prawie wszystko; po latach odchodzą pewni, że nie wiedzą praktycznie niczego. Gdzie się podziewa ta wiedza? Zostaje na uniwersytecie, gdzie jest starannie suszona i składana w magazynach.”

„Wiara jest pokarmem bogów.”

„Co za sytuacja! Kto postawiłby znanego przestępcę na czele ważnej dziedziny działalności państwa? Oprócz, powiedzmy, przeciętnego wyborcy.”

„Szczęśliwi ludzie, potraficie zamknąć swe umysły na nieskończoność zimnych głębi wszechświata. Macie to co nazywacie… nudą? To najrzadszy talent we wszechświecie!”

„Nie jedz nigdy niczego, co świeci.”

„Ach, dezerterzy… My też kilku mieliśmy. W kawalerii! Jak nazwałbyś człowieka, który zostawia swojego wierzchowca?”

„Larwy! To właśnie będziemy dziś jedli. I co zrobimy, żeby dostać się do larwalnego żarcia? Grzebiemy w ziemi, jak larwa! Hurra!”

„To, co nazywamy normalnością, to tylko krąg światła wokół ogniska (Karta świąteczna z kopertą – 20 pensów).”

„Brak pościgu nie jest żadnym powodem do przerwania ucieczki.”

„A w starym szambie za szopą ogrodnika jakiś młody chłopak taplał się w wodzie.
No… w każdym razie się taplał.”

„Czasami lepiej użyć miotacza ognia niż narzekać na ciemność.”

„Status człowieka określa się na podstawie siły jego wrogów.”

„No przecież trzeba nauczyć się chodzić, sir, zanim człowiek spróbuje biegać.
– Nie! Nigdy tego nie mów, Tolliverze! Nigdy! Biegaj zanim zaczniesz chodzić! Lataj zanim zaczniesz pełzać! Ale zawsze naprzód! (…) Wszystko albo nic, Tolliverze!”

„Chodziło o coś innego – o tę lekcję, którą życie czasem wbija kijem do głowy: nie ty jedna obserwujesz świat. Inni ludzie to ludzie; kiedy ty się im przyglądasz, oni przyglądają się tobie; myślą o tobie, kiedy ty o nich myślisz. Świat nie wiruje wokół ciebie!”

„Nie ma sensu wiara w rzeczy, które istnieją.”