Spycimir Leliwita, Spycimir z Melsztyna, Spicymir z Tarnowa, Spytko z Melsztyna herbu Leliwa zwany też Spicimir na Melsztynie de Lelewel et Fridemund – szlachcic polski, 1339 kasztelan krakowski. Według Jana Długosza pochodził z Nadrenii.
W 1312 r. był łowczym krakowskim, od 1317 – kasztelanem sądeckim, od 1319 – wiślickim. Żonaty z nieznaną z imienia córką Pakosława z Mstyczowa herbu Lis, sędziego krakowskiego, a następnie ze Stanisławą z Bogoriów, siostrą arcybiskupa gnieźnieńskiego Jarosława i zapewne w znacznym stopniu poparciu rodu Bogoriów zawdzięczał swoją karierę polityczną.
Prawdopodobnie już w czasach króla Władysława Łokietka był jego zaufanym dyplomatą, a później jednym z wychowawców królewicza i późniejszego króla Kazimierza Wielkiego. Jako jego poseł reprezentował Królestwo Polskie w sprawach najwyższej wagi państwowej. Jego osoba jest symbolem polskiej dumy, poczucia wartości i braku kompleksów niższości ówczesnego społeczeństwa polskiego. On to miał w na dworze króla czeskiego Karola IV Luksemburskiego w Pradze wygłosić legendarną wręcz mowę polityczną. Przechowała się ona w relacji kanclerza cesarskiego do Wielkiego Mistrza Zakonu Krzyżackiego z 1357:
Wystarał się o nadanie praw miejskich dla Tarnowa, osiadł w Melsztynie gdzie wybudował zamek. Był właścicielem dóbr ziemskich w Bochni i Brzesku. Według Jana Długosza zmarł około 1354, można jednak w opracowaniach spotkać także datę 1352.
Miał kilku synów m.in. Jana, kasztelana krakowskiego, który dał początek Melsztyńskim, i Rafała, podkomorzego sandomierskiego i kasztelana wiślickiego, od którego wywodzą się Tarnowscy. Jego praprawnuczka Elżbieta z Pilczy została 19 listopada 1417 roku, na Wawelu, koronowana na królową Polski.
Jest patronem ulicy na warszawskim osiedlu Grodzisk oraz na krakowskim osiedlu Kazimierzowskim.
w 1357 r. do kanclerza cesarskiego.
Źródło: Paweł Jasienica, Polska Jagiellonów, PIW, Warszawa 1988, s. 247.
