Olaf V, właśc. Alexander Edward Christian Frederik książę duński – król Norwegii w latach 1957–1991 z dynastii Glücksburgów, bocznej linii Oldenburgów. Syn króla Norwegii Haakona VII i księżniczki Maud – córki króla Wielkiej Brytanii, Edwarda VII.
W 1929 poślubił księżniczkę szwedzką Martę, córkę księcia szwedzkiego Karola Bernadotte, syna króla Szwecji i Norwegii Oskara II . Para miała troje dzieci:
Ragnhild ,
Astrid ,
Harald V , król Norwegii od 1991.Następca tronu, książę Olaf, urodził się w Wielkiej Brytanii. Po objęciu przez jego ojca norweskiego tronu Aleksander przyjął imię Olaf dla oddania hołdu starej norweskiej dynastii. Miłość Norwegów zaskarbił sobie tuż po przybyciu do tego kraju. Wedle powtarzanej z ust do ust relacji mały książę Olaf wysunął się w trakcie ceremonii powitalnej z objęć matki i skierował się ku grupce dzieci wymachujących chorągiewkami w norweskich barwach narodowych. Jednemu z nich wyjął z rąk chorągiewkę i wrócił na oficjalną trybunę, trzymając w dłoni symbol niezależności i wolności, jaką niedawno odzyskał naród norweski.
Dzięki temu patriotycznemu i wysoce symbolicznemu gestowi mały Olaf natychmiast zyskał sympatię wszystkich Norwegów. Haakon VII tak pisał o swoim synu: „Muszę przyznać, iż nie sądziłem, że małe dziecko może zyskać uznanie całego narodu... Często mówię żonie, że tym, co Norwedzy najbardziej lubią w naszym panowaniu, jest nasz syn”.
Początkowo miał lekcje z nauczycielem w pałacu królewskim, a następnie uczęszczał do szkoły publicznej, w której prowadzone było liberalne nauczanie. Był zdolnym uczniem, po uzyskaniu matury w roku 1921 z wynikiem dobrym kontynuował naukę w akademii wojskowej.
Po jej skończeniu został oficerem norweskiej marynarki i wspierał ojca w sprawach państwowych. Mając dwadzieścia trzy lata, po raz pierwszy oficjalnie zastąpił króla, gdy ten wyjechał w podróż zagraniczną.
Olaf V był doskonałym sportowcem, trzykrotnym mistrzem olimpijskim w żeglarstwie, za każdym razem jako sternik jachtu. W roku 1928 zdobył złoty medal w Amsterdamie w klasie R-6. W 1932 r. nie wystartował w Los Angeles , a w 1936 r. w Berlinie, a właściwie w Kilonii zajął odleglejsze miejsce.
Brał czynny udział w walce wyzwoleńczej po niemieckim ataku na Norwegię w czasie II wojny światowej. Olaf był – podobnie jak Haakon VII – monarchą nienarzucającym swego zdania, co piątek udawał się wraz z synem na posiedzenie rady ministrów, otwierał obrady parlamentu, reprezentował swój kraj podczas licznych oficjalnych podróżach. W roku 1985 ustanowił Norweski Order Zasługi. Po jego śmierci w 1991 tron norweski objął jego syn, Harald V.
Na jego cześć nazwano fragment wybrzeża Antarktydy – Wybrzeże Księcia Olafa.
Wikipedia
„Jeśli chcesz - możesz poślubić Sonję, ale utracisz prawo do korony.”
do swego syna, późniejszego Haralda V, który chciał ożenić się z "plebejską" Sonją Haraldsen
Źródło: Tadeusz Pasierbiński, Monarchie świata. Poczet rodów królewskich i książęcych, wyd. Iskry, Warszawa, 2002, ISBN 83-207-1705-1, s. 150
