Lotar I – najstarszy syn Ludwika I Pobożnego. W latach 840-855 król Franków . W latach 817-855 Święty Cesarz Rzymski z dynastii Karolingów.
W 817 podniesiony przez ojca do rangi współcesarza króla Włoch. 5 kwietnia 823 został koronowany w Rzymie na cesarza przez papieża Paschalisa I. W 833 na spotkaniu w Rothfeld pod Colmarem pojmał ojca i zmusił go do publicznej pokuty w kościele św. Medarda w Soissons. W 834 uwolnił Ludwika Pobożnego. W 840, po jego śmierci, został władcą całego państwa Franków. W 841 przegrał bitwę pod Fontenoy. 14 lutego 842 w Strasburgu bracia ślubują sobie wzajemną wierność, sprzymierzając się przeciwko Lotarowi.
W 843 w Verdun synowie Ludwika Pobożnego: Lotar I, Karol II Łysy oraz Ludwik II Niemiecki zawarli traktat, na mocy którego podzielili między siebie państwo frankońskie
Najstarszy z synów, Lotar I, otrzymał wraz z tytułem cesarskim środkową część państwa franków Państwo środkowofrankijskie na które składała się Italia oraz szeroki pas ziem ciągnący się wzdłuż Renu od Alp aż po Morze Północne. Był to obszar niejednolity pod względem geograficznym i etnicznym.
Dzielnica położona na wschód od posiadłości Lotara, zamieszkana głównie przez ludność pochodzenia germańskiego, przekazana została Ludwikowi zwanemu później Niemieckim.
Część zachodnią, zasiedloną przez ludność mówiącą przeważnie językami romańskimi, otrzymał najmłodszy z braci, Karol II Łysy.Podział ten położył podwaliny pod powstanie w przyszłości Francji, Niemiec i Włoch.
Wyznaczony przez ojca na sprawującego zwierzchnictwo nad młodszymi braćmi i strzegącego jedności państwa.
W listopadzie 824 wydał ustawę Constitutio Romana, która zobowiązywała papieża do ślubowania wierności cesarzowi.
W 855 roku schorowany Lotar zdecydował o podziale państwa pomiędzy swoich trzech synów:
Ludwika II - otrzymał tytuł cesarski i tereny należące dzisiaj do Włoch - patrz: Królowie Włoch
Lotara II - otrzymał Austrazję
Wikipedia
„Czasy się zmieniają i my zmieniamy się wraz z nimi.”
Tempora mutantur et nos mutamur in illis. (łac.)
Źródło: Przykazania etyki prawniczej: księga myśli, norm i rycin, oprac. Roman Tokarczyk, wyd. Wolters Kluwer Polska, s. 29.
