Leopold Staff: Na czasie cytaty (strona 2)

„Każdy z nas jest Odysem co wraca do swej Itaki.”

„O, te wszystkie drobne, małe rzeczy,
Z których każda rani i kaleczy,
Tak bezpłodna, a jątrzy i skrzeczy.”

„Śmierci tak potrzeba uczyć się jak życia.”

„Wszelką radość płaci się smutkiem jej zgonu.”

„Zbiegać za jednym klejnotem pustynie,
Iść w toń za perłą o cudu urodzie,
Ażeby po nas zostały jedynie
Ślady na piasku i kręgi na wodzie.”

„Im bardziej uszlachetniasz swe serce, tym oblicze twej sztuki bardziej prawe.”

„O, cóż jest piękniejszego niż wysokie drzewa.”

„To jam powrozem biernym, który skuł ci
Ramiona; pletnią, którą cię smagano;
Cierniem, co skroń ci wieńczyła nim zbrodnia;
Podaną tobie z octem gąbką żółci;
Tą kością, którą o twą szatę grono;
Krzyżem, na którym do dziś konasz co dnia.”

„Obudził się wietrzyk
Łagodny i miękki
I brzozom podnosi
Zielone sukienki.”

„To, czego się nie widzi, istnieje przede wszystkim.”

„Niech cię nie niepokoją
Cierpienia twe i błędy.
Wszędy są drogie proste,
Lecz i manowce wszędy.”

„Teraz budując zacznę od dymu z komina.”

„Kochaj cierń, co dolega, i kamień, co nuży. Jakże ci słodki będzie kiedyś kres podróży.”

„Woń jest konaniem kwiatów.”

„Jak zwie się wasza boleść sroga?
– Nie mamy Boga! Brak nam Boga!”

„Gorce chmurne i dżdżyste, zielone manowce,
Smreki, szałasy kryte szczerniałymi deski,
Piargi, liche kartofle i chude owieski,
Musujące potoki i skubiące owce.”

„Nic mi, świecie, piękności twej zmącić niezdolne!”

„Głupiec głupotę kosi, mędrzec – mądrość.
Każdy znajduje to, czego mu trzeba.”

„Czas, straszny lekarz, w ślepym bezrozumie leczy najdroższy ból wbrew sercu.”