Kazimiera Zawistowska cytaty

Kazimiera Zawistowska z domu Jasieńska, ps. Ira – polska poetka okresu Młodej Polski, tłumaczka.

Była córką ziemianina dr. Henryka Jasieńskiego, uczestnika powstania styczniowego, więźnia Kufsteinu, a później publicysty „Dziennika Lwowskiego" i „Gazety Narodowej". Po odebraniu gruntownego domowego wykształcenia podróżowała m.in. do Szwajcarii i Włoch. Po powrocie wyszła za mąż za ziemianina Stanisława Jastrzębca-Zawistowskiego i zamieszkała z nim w Supranówce w powiecie skałackim.

Utrzymywała ścisłe kontakty z lwowskim i krakowskim środowiskiem literackim. Publikowała w literackich czasopismach krakowskich i warszawskich , erotyki i pejzażowe wiersze z życia wsi podolskiej oraz przekłady wierszy belgijskich i francuskich symbolistów - m.in. Charlesa Baudelaire'a i Paula Verlaine'a.

Za życia była mało znana. Jej jedyny tomik - „Poezje" spotkał się z życzliwą przedmową Zenona Przesmyckiego - „Miriama”. Zbiór zawiera nastrojową lirykę, w której dominuje pejzaż kresowy. Poetycki język wzbogacają słowa zapożyczone z ukraińskiego i rosyjskiego, krąg aluzji mitologicznych poszerzają odwołania do mitologii słowiańskiej. Zawistowska napisała m.in. sonet „Lato" należący do cyklu „We wsi", dziś uznawany za jeden z najpiękniejszych wierszy tamtego okresu na temat lata. Przykłady form sonetowych w twórczości Zawistowskiej to m.in. „Mniszki" i „Zmierzch". Tworząc lirykę osobistą i pełną szczerości ukazywała budzenie się erotyzmu, jego znaczenie w psychice człowieka i ukrytą obecność we wszystkich sferach życia. Przypominała jednocześnie, że miłość jest nade wszystko poszukiwaniem i tęsknotą.

Zmarła śmiercią samobójczą. Wikipedia  

✵ 17. Styczeń 1870 – 28. Luty 1902
Kazimiera Zawistowska Fotografia
Kazimiera Zawistowska: 7   Cytatów 0   Polubień

Kazimiera Zawistowska słynne cytaty

„Król-Słońce, wzniesion na ekstazy szczyty,
Francję pod stopy cisnął faworyty.”

o Madame Pompadour
Źródło: wiersz Pompadour [w:] Poezye http://zbc.uz.zgora.pl/dlibra/doccontent?id=22446&dirids=1, wyd. H. Altenberg, Lwów, s. 53.

„Dziś dusza moja jest cichym grobowcem,
Wy, jak motyle w grobowcu zbłąkane,
Ranicie skrzydła o granitów ścianę.”

Źródło: Idźcie z mej duszy... [w:] Poezye http://zbc.uz.zgora.pl/dlibra/doccontent?id=22446&dirids=1, wyd. H. Altenberg, Lwów, s. 63.

„Moja dusza jest łąką chaotycznych kwieci.”

Źródło: Moja dusza... [w:] Poezye http://zbc.uz.zgora.pl/dlibra/doccontent?id=22446&dirids=1, wyd. H. Altenberg, Lwów, s. 61.

„Kochałam Ciebie i czasem bojowe
Zbroje Ci kładłam – czasem harfę w dłonie -
Czasem twe czoło tuliłam w koronie -
Czasem trefiłam pazia włosy płowe!”

Źródło: Z marzeń moich [w:] Poezye http://zbc.uz.zgora.pl/dlibra/doccontent?id=22446&dirids=1, wyd. H. Altenberg, Lwów, s. 30.

„Strugami deszczu mży mgielna szaruga,
Noc pełna cieni, wystygła i długa,

Przedzgonnych psalmów snuje hymn pokutny,
Łka w strunach deszczu w rytm niezmiernie smutny.”

Źródło: O przyjdź Ty do mnie... [w:] Poezye http://zbc.uz.zgora.pl/dlibra/doccontent?id=22446&dirids=1, wyd. H. Altenberg, Lwów, s. 39.

„Chciałabym, z tobą poszedłszy w zaświaty,
Wtulić się w jasność jakiejś białej chaty.
I wszystkie słońcu skradzione uśmiechy
Wpleść w miękkie złoto jej żytnianej strzechy.”

Źródło: Z marzeń moich [w:] Poezye http://zbc.uz.zgora.pl/dlibra/doccontent?id=22446&dirids=1, wyd. H. Altenberg, Lwów, s. 38.

„Lubię barwy przymglone, miękkie i spłowiałe,
Blade tęcze, rzucone w gotyckie arkady –
I przesiany przez liście, lubię promień blady,
Którym słońce ozłaca tumy spustoszałe.”

Źródło: Lubię barwy [w:] Poezye http://zbc.uz.zgora.pl/dlibra/doccontent?id=22446&dirids=1, wyd. H. Altenberg, Lwów, s. 71.