Johann Reichhart – niemiecki kat państwowy, aktywny zwłaszcza w okresie dyktatury hitlerowskiej, a także pewien czas po wojnie, do zniesienia w Niemczech Zachodnich kary śmierci. Uznawany jest za kata, który wykonał najwięcej egzekucji w nowożytnych czasach w Europie, a może też i na świecie.
Urodził się w Wichenbach koło Wörth an der Donau . Był potomkiem katowskiej dynastii, aktywnej od ponad ośmiu pokoleń, czyli od połowy XVIII wieku. Od najmłodszych lat, jak jego brytyjski kolega po fachu Albert Pierrepoint, z którym łączyło go też pochodzenie, przygotowywany był do pełnienia funkcji kata.
Karierę rozpoczął, jako główny wykonawca wyroków w Bawarii, w 1924, jeszcze w okresie Republiki Weimarskiej. Wyroki śmierci w tym okresie były wykonywane niezmiernie rzadko . Dopiero po dojściu Hitlera i NSDAP do władzy Reichhart mógł pobić wszelkie rekordy. W czasie całej swej kariery zgładził w majestacie prawa 3165 osób. Zdecydowaną większość z użyciem gilotyny. Pracował także w Austrii po jej wcieleniu do Rzeszy, kiedy szubienicę zastąpiła tam gilotyna. Wśród osób, na których wykonał wyroki, byli m.in. Sophie i Hans Scholl, członkowie antynazistowskiego ruchu Biała Róża w 1943 r.
Po zakończeniu wojny nie został pociągnięty do odpowiedzialności, gdyż uznano, że nie ponosi żadnej winy jako wykonawca zasądzonych prawem wyroków . W okresie powojennym Reichhart pomagał m.in. w zbudowaniu szubienicy dla skazanych w procesie norymberskim i przeszkolił sierżanta US Army Johna C. Woodsa, kata sił alianckich. Kontynuował też pracę jako kat na gilotynie do zniesienia kary śmierci w Niemczech Zachodnich .
Zmarł 26 kwietnia 1972 roku w Dorfen.
Wikipedia
„To kaci z partyjnej nominacji, zwyrodnialcy i sadyści.”
o katach mianowanych pod rządami Hitlera.
Źródło: Bartosz Wieliński, Oberkat III Rzeszy, „Ale Historia”, w: „Gazeta Wyborcza”, 6 sierpnia 2012
Źródło: Bartosz Wieliński, Oberkat III Rzeszy, „Ale Historia”, w: „Gazeta Wyborcza”, 6 sierpnia 2012
wspominając swoją pierwszą egzekucję.
Źródło: Bartosz Wieliński, Oberkat III Rzeszy, „Ale Historia”, w: „Gazeta Wyborcza”, 6 sierpnia 2012