Joachim Peiper, Jochen Peiper – niemiecki oficer SS i Waffen-SS, dowódca Kampfgruppe.
Jego ojciec, pochodzący ze Śląska, służył w stopniu kapitana podczas I wojny światowej w Afryce Wschodniej. Joachim Peiper miał dwóch braci: Hansa i Horsta. W 1933 roku wstąpił do SS. W latach 1938-1941 był adiutantem Heinricha Himmlera. Od sierpnia 1941 roku walczył na froncie wschodnim w szeregach 1 Dywizji Pancernej SS Leibstandarte-SS Adolf Hitler. Podczas ofensywy w Ardenach dowodził Kampfgruppe Peiper. Pod koniec wojny był najmłodszym dowódcą Waffen-SS w stopniu SS-Obersturmbannführera.
Został oskarżony o masakrę amerykańskich jeńców wojennych w Malmedy oraz inne zbrodnie wojenne i skazany na karę śmierci, zamienioną później na dożywotne więzienie. Śledztwo w sprawie zbrodni dokonanej przez jednostkę Peipera na cywilnej ludności włoskiego miasteczka Boves zostało umorzone z braku dowodów. W kwietniu 1946 odbył się w Dachau przed amerykańskim sądem wojskowym proces dowódcy dywizji LSSAH Josefa „Seppa” Dietricha, dowódcy „Kampfgruppe Peiper” Joachima Peipera i ich podkomendnych ujętych przez siły alianckie. Peipera i 42 oskarżonych skazano na karę śmierci przez powieszenie.
Wskutek protestów niemieckiej opinii publicznej podjęte zostało dodatkowe śledztwo przez komisję Senatu USA, które wykazało uchybienia procesowe i dowodowe, w związku z czym kary śmierci zmienione zostały na kary więzienia, w większości przypadków dożywotniego.
Joachim Peiper podczas procesu wziął na siebie odpowiedzialność za masakrę, chcąc chronić swoich podwładnych, chociaż w jej trakcie nie tylko o niej nie wiedział, ale nawet nie był w jej pobliżu. Został pierwotnie skazany na śmierć jednak w obliczu kontrowersji które pojawiły się w trakcie procesu karę zamieniono na dożywotnie pozbawienie wolności
Został zwolniony z więzienia przedterminowo w 1956 roku. W latach 1957-1960 był zatrudniony w Porsche, gdzie szybko awansował. Rozwiązano z nim jednak umowę o pracę na skutek protestów związków zawodowych, które sprzeciwiły się planom awansowania zbrodniarza wojennego na stanowisko menadżerskie. Mimo to, dzięki pomocy i kontaktom z innymi weteranami Waffen-SS, dalej działał zawodowo w przemyśle motoryzacyjnym.
W 1972 roku osiadł we Francji, w departamencie Górna Saona, w miejscowości Traves. W 1974 roku, robiąc zakupy w pobliskim sklepie, został rozpoznany przez francuskiego komunistę, który złożył o tym raport swojej partii. W czerwcu 1976 roku w Traves pojawiły się ulotki z podobizną Peipera, informujące o jego przeszłości. Artykuł o nim i miejscu jego pobytu pojawił się również w gazecie L’Humanité. W rezultacie Peiper otrzymał anonimowe groźby i ultimatum, że jeśli nie opuści Francji, zostanie zabity. Odesłał rodzinę do Niemiec, lecz sam zdecydował się pozostać w Traves. W nocy 13 lipca 1976 roku, w przeddzień narodowego święta Francji, w jego domu doszło do strzelaniny, a sam budynek spłonął w wyniku podpalenia. W zgliszczach znaleziono zwęglone zwłoki z kulą w piersi, które sąd uznał za ciało Peipera. Sprawców morderstwa nie wykryto.
Wikipedia
✵
30. Styczeń 1915 – 14. Lipiec 1976
