1. Cytaty
  2. Autorzy
  3. Jerzy Sosnowski

Jerzy Sosnowski cytaty

Jerzy Ksawery Franciszek Sosnowski – major kawalerii Wojska Polskiego, członek kadry olimpijskiej w zawodach konnych, oficer Oddziału II Sztabu Generalnego, który w latach 1926–1934 kierował w Niemczech placówką wywiadu „IN-3”, używając nazwiska Georg von Nalecz-Sosnowski, znany także jako Ritter von Nalecz. W ZSRR znany jako Jurek Sosnowski; niektóre źródła błędnie podają Stanisław Sosnowski.

Zorganizowana przez niego w Berlinie siatka wywiadowcza, obejmująca najwyższe dowództwo niemieckie, dostarczyła dowodów na nierespektowanie przez Republikę Weimarską postanowień traktatu wersalskiego, która we współpracy z ZSRR od lat 20. XX w. prowadziła wysokobudżetowy program intensywnego rozwoju ofensywnych broni: lotniczych, pancernych i chemicznych, niedozwolonych szkoleń kadry oficerskiej i wspólnych manewrów wojskowych. Posługiwał się językami: niemieckim, francuskim i rosyjskim. Wikipedia  

✵ 3. Grudzień 1896 – 26. Maj 1942
Jerzy Sosnowski Fotografia
Jerzy Sosnowski: 7   Cytatów 1   Polubienie

Jerzy Sosnowski słynne cytaty

„Szpiegostwo, owszem jest niebezpieczne. Ale też jakże frapujące!”

Jerzy Sosnowski

do Lei Niako, swojej kochanki i podwójnej agentki, która później wyda go Abwehrze.
Źródło: Janusz Piekałkiewicz, Dzieje szpiegostwa, Warszawa 1999.

„Salon, wielkie bankiety – to był parawan, ochrona przed podejrzeniami i atakami kontrwywiadu niemieckiego. Wydawałem duże przyjęcia, zapraszałem do siebie ważne osobistości i oficerów, aby stworzyć niejako dla zabezpieczenia sobie tyłów sztafaż pełen niewinnych, nieszkodliwych ludzi. Gdyby niemiecki kontrwywiad zaczął węszyć, musiałby ugrzęznąć w martwym punkcie. (…)”

Jerzy Sosnowski

Źródło: Janusz Piekałkiewicz, Dzieje szpiegostwa, Warszawa 1999.

„Kiedy damy przeszły na ty, udzieliłem pani von Falkenhayn bliższych instrukcji (…). Nie chciałem, by żądała dokumentu, to bowiem mogłoby panią von Natzmer odstraszyć (…). W tym przypadku najważniejsze było zaufanie.”

Jerzy Sosnowski

we wrześniu 1928 o zwerbowaniu Renaty von Natzmer, majora w Inspektoracie Wojsk Zmechanizowanych, kuzynki prezydenta Rzeszy von Hindenburga i swojej kochance.
Źródło: Janusz Piekałkiewicz, Dzieje szpiegostwa, Warszawa 1999.

„Kiedy usłyszałem o istnieniu Planu A, odezwała się moja ambicja. Taka rzecz to przecież marzenie każdego szpiega. Żadne pieniądze nie wystarczą, żeby zapłacić za tego rodzaju robotę szpiegowską.”

Jerzy Sosnowski

o zdobyciu Planu A – niemieckiego planu działań wojennych przeciwko Polsce i Francji, najtajniejszego dokumentu III Rzeszy. Polskie dowództwo nie uwierzyło w tak ogromny sukces Sosnowskiego i uznało cały plan za prowokację Abwehry, a samego podpułkownika za zdrajcę. Dopiero po 1 września 1939 okazało się, że dokument przedstawiał autentyczny zapis przyszłych działań Wehrmachtu.
Źródło: Janusz Piekałkiewicz, Dzieje szpiegostwa, Warszawa 1999.

„Chodziło o to, by wybraną agentkę, która dopiero miała zostać zwerbowana, najpierw całymi tygodniami, a może i miesiącami poddawać obróbce psychologicznej i wywierać na nią sugestywny wpływ, tak aby pewnego dnia zrodziło się pragnienie wykonywania dla mnie pracy szpiega.”

Jerzy Sosnowski

na temat Benity von Falkenhayn, sekretarki w Ministerstwie Obrony Rzeszy, żony porucznika Abwehry i swojej kochanki, grudzień 1926.
Źródło: Janusz Piekałkiewicz, Dzieje szpiegostwa, Warszawa 1999.

„W Warszawie łapali się za głowy, jak to możliwe, że kobieta może mieć w ogóle dostęp do tak ważnych dokumentów. Polski sztab generalny uważa, że w szafach umieszcza się specjalnie fałszowane materiały. Próbowałem odeprzeć jego wątpliwości i nadmieniłem, że wszystko, co dotychczas dostarczyła pani von Natzmer, było prawdziwe. Wobec tego Plan A też musi być prawdziwy.”

Jerzy Sosnowski

relacja z grudnia 1932.
Źródło: Janusz Piekałkiewicz, Dzieje szpiegostwa, Warszawa 1999.

„Byłem szpiegiem z zamiłowania. Szpiegostwo to pasja, jak sport – takie swoiste zawody, w których walczy się mózgiem. (…) W moim zleceniu chodziło z grubsza o to, by dotrzeć do wyższych sztabów. Ale właściwym celem każdego szpiega jest przecież dostać się do Reichwehrministerium (Ministerstwa Obrony Rzeszy). Dostałem na to tyle pieniędzy, ile chciałem wydać.”

Jerzy Sosnowski

Źródło: Janusz Piekałkiewicz, Dzieje szpiegostwa, Warszawa 1999.