Jean de La Bruyère: Na czasie cytaty (strona 2)

„Miłość poczyna się tylko z miłości, a z najsilniejszej przyjaźni może wyrosnąć tylko bardzo słaba miłość.”

„Trzeba śmiać się nie czekając na szczęście, bo gotowiśmy umrzeć, nie uśmiechnąwszy się ani razu.”

„Dobrze się dzieje w królestwie, jeśli dobro króla jest równoznaczne z dobrem kraju.”

„Kobiety są krańcowe: o wiele lepsze albo o wiele gorsze niż mężczyźni.”

„Kobieta, która patrzy na jednego tylko mężczyznę albo na jednego tylko nie patrzy – nasuwa te same podejrzenia.”

„Większa część niewiast nie ma żadnych zasad – rządzą się sercem, a obyczaje ich zależą od tego, kogo kochają.”

„Niektóre kobiety trwają przez całe życie w podwójnym związku, zarówno trudnym do ukrycia, jak i do zerwania. Jednemu brak tylko kontraktu ślubnego, drugiemu – tylko miłości.”

„Przewrotność kobiet to nam daje z siebie, że leczy zazdrość.”

„Małżeństwo, to źródło wszelkich dóbr, na skutek spraw majątkowych przekształca się często w nieznośny ciężar, pod którym człowiek upada: dzieci i żona wiodą na pokuszenie, pobudzają do oszustwa, kłamstwa i nieuczciwych zarobków. Ojciec rodziny ma do wyboru łajdactwo albo nędzę. Zastanawiająca sytuacja.”

„Są dwa sposoby odnoszenia sukcesów w życiu: albo dzięki własnej pracowitości, albo przez głupotę innych.”

„Aby nie uważać się za nieszczęśliwego z tego powodu, że się nie ma majątku książąt albo ministrów, wystarczy przypomnieć sobie los rolnika, żołnierza czy kamieniarza…”

„Młoda osoba nigdy nie kocha tak bardzo, aby interes albo ambicja nie mogły spotęgować jej uczuć.”

„Miłość umiera na przesyt, a grzebie ją zapomnienie.”

„Zdaje się, że częściej się zdarza przejść od antypatii do miłości niż do przyjaźni.”

„Miłość i przyjaźń wzajemnie się wykluczają.”

„Lud z przyjemnością ogląda klasyczne tragedie, bo widzi na scenie teatrów śmierć najbardziej przez siebie znienawidzonych osób, które na innych scenach dokonały bardzo wiele zła…”

„Łzy słabej kobiety najsilniejszego mężczyznę zwyciężyć potrafią.”

„Śmiej się, zanim jesteś szczęśliwą, bo możesz umrzeć, nie uśmiechnąwszy się.”

„Po wsiach zobaczyć można dzikie zwierzęta, samice i samce, czarne, chude, spalone słońcem, grzebiące w ziemi i przewracające ją z niepokonanym uporem. Posiadają one mowę, a gdy się podnoszą na nogi, ukazują twarz ludzką; i w rzeczy samej to ludzie. Na noc chronią się do nor, gdzie żyją czarnym chlebem, wodą, korzeniami; innym ludziom oszczędzają trudu siania, uprawiania i zbierania plonów, zasługują więc na to, by nie brakowało im chleba, który zasiali…”