Henryk Wiciński – polski rzeźbiarz, rysownik, scenograf i poeta, członek KPP.
Studiował rzeźbę w pracowni Xawerego Dunikowskiego w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W 1932 był współzałożycielem Grupy Krakowskiej. Od 1933 projektował scenografię i kostiumy dla teatru plastyków Cricot. Od 1935 chorował na gruźlicę, leczył się m.in. w Zakopanem. W 1938 zamieszkał w Łodzi, a w 1939 w Warszawie. W 1940 był we Lwowie asystentem na wydziale rzeźby Szkoły Sztuk Pięknych. Od listopada 1942 leczył się w szpitalach krakowskich.
Wiciński należał do awangardowych rzeźbiarzy polskich. Tworzył rzeźby abstrakcyjne w gipsie, wosku, czasami w drewnie. Zachowało się niewiele rzeźb, natomiast ocalało wiele rysunków tuszem i ołówkiem, scenografii, akwareli oraz listy i poezje.
Wiciński zajmował się teorią sztuki, stworzył w 1936 koncepcję form przestrzennych, które nazwał „rzeźbą wzroku”.
Uczestniczył w wystawach Grupy Krakowskiej we Lwowie i w Krakowie oraz Instytutu Propagandy Sztuki w Warszawie.
Po II wojnie światowej prace Wicińskiego pokazano na kilku wystawach, m.in.:
1958 – Galeria Krzywe Koło w Warszawie
1962 – CBWA Zachęta w Warszawie
1963 – Galeria Krzysztofory w Krakowie.
Wikipedia
„Rzeźbę chcę realizować w przestrzeni.”
Źródło: Wiesław Borowski, Rysunki rzeźbiarza Henryka Wicińskiego, „Życie Literackie” nr 9, 2 marca 1958, s. 8. http://mbc.malopolska.pl/dlibra/doccontent?id=14903