“Architecture should speak of its time and place, but yearn for timelessness.”
Źródło: Kim Johnson Gross, Jeff Stone, Julie V. Iovine (1993) Home. p. 43.
Frank Owen Gehry, właśc. Ephraim Goldberg – amerykański architekt, pochodzący z kanadyjskiej rodziny polsko-żydowskiej i projektant form przemysłowych, jeden z głównych przedstawicieli dekonstruktywizmu. Laureat Nagrody Pritzkera z 1989.
W 1947 Gehry przyjechał do Kalifornii, gdzie do 1954 studiował architekturę na University of Southern California w Los Angeles, a następnie urbanistykę na Harvardzie. Od 1962 prowadzi własne biuro architektoniczne w Los Angeles.
Budynki Gehry’ego mają charakter kolażu złożonego z powyginanych brył o powierzchni wykonanej z różnych i w tradycyjnej architekturze nieprzystających do siebie materiałów . Gehry zaskakuje też niekonwencjonalnymi zestawieniami barw. Jego architektura jest zorientowana przede wszystkim na efekt zewnętrzny, świadomie wywołując szok poprzez kontrast z tradycyjną przestrzenią miejską. Charakterystyczne i łatwo kojarzone z architektem są silnie przechylone ściany i pofalowane płaszczyzny. Krytycy Gehry’ego wskazują na miałkość projektów wnętrz i banalizm układów funkcjonalnych. Często zarzuca mu się też ograniczanie się do tego samego repertuaru zmanierowanych form.
Rodzina Gehry’ego wywodzi się z Polski. Jego dziadkowie są pochowani na Cmentarzu żydowskim w Łodzi, a jego matka się tu urodziła.
Wikipedia
“Architecture should speak of its time and place, but yearn for timelessness.”
Źródło: Kim Johnson Gross, Jeff Stone, Julie V. Iovine (1993) Home. p. 43.
“Life is chaotic, dangerous, and surprising. Buildings should reflect that.”
Źródło: Jason K. Miller, Susan Lauzau (2002) Frank Gehry. p. 6.
Barbara Isenberg (2012) Conversations with Frank Gehry. p. 268.
Helen D. Hume (2010) The Art Teacher's Book of Lists. p. 304.
“[ Brancusi ] has had more influence on my work than most architects.”
Frank Gehry in: Caroline Evensen Lazo (2005) Frank Gehry. p. 43.
Źródło: Blueprint. Nr. 90-92, 1992.
Źródło: Jeremy Gilbert-Rolfe, Frank Gehry, The City and Music (2002)
Źródło: The Pritzker Architecture Prize, 1989.