Anthony Crosland cytaty

Charles Anthony Raven Crosland – brytyjski polityk, członek Partii Pracy, minister w rządach Harolda Wilsona i Jamesa Callaghana, teoretyk socjalizmu, którego poglądy wywarły poważny wpływ na blairowską New Labour.

Jego ojciec, Joseph Beardsall Crosland był urzędnikiem w ministerstwie wojny. Oboje rodziców byli członkami Plymouth Brethren. Anthony dorastał w północnym Londynie. Wykształcenie odebrał w Highgate School oraz w Trinity College na Uniwersytecie Oksfordzkim. W 1940 r. uzyskał dyplom studiów klasycznych. Podczas II wojny światowej służył oddziałach spadochronowych na froncie zachodnim . Dosłużył się stopnia kapitana. Po wojnie Crosland powrócił na uniwersytet i uzyskał dyplom z filozofii, politologii i ekonomii. Był również przewodniczącym Oxford Union. Następnie rozpoczął karierę akademicką, jako wykładowca ekonomii.

W 1950 r. wybrany został do Izby Gmin jako reprezentant okręgu South Gloucestershire. W parlamencie zasiadał do 1955 r., kiedy to przegrał kolejne wybory parlamentarne. Do Izby Gmin powrócił w 1959 r., wygrywając wybory w okręgu Great Grimsby. Należał do stronników Hugh Gaitskella. Po jego śmierci w 1963 r. popierał kandydaturę Jamesa Callaghana na lidera laburzystów. Callaghan odpadł jednak już w pierwszej turze i ostateczna walka o zwycięstwo rozegrała się między Haroldem Wilsonem a George’em Brownem. Crosland głosował na Browna, ale zwycięzcą został Wilson.

Po wyborczym zwycięstwie laburzystów w 1964 r. Crosland został ministrem stanu w ministerstwie spraw ekonomicznych. W 1965 r. został członkiem gabinetu jako minister edukacji i nauki. Dążył do upowszechnienia w Wielkiej Brytanii średnich szkół publicznych. Wprowadził również podział uczelni wyższych na uniwersytety i niezależne od nich politechniki. We wrześniu 1967 r. Crosland został przewodniczącym Zarządu Handlu. W 1969 r. został ministrem samorządu lokalnego i planowania regionalnego. Pozostał na tym stanowisku do porażki Partii Pracy w wyborach 1970 r.

W kwietniu 1972 r. Crosland wystartował w wyborach na wiceprzewodniczącego Partii Pracy, ale zdobył tylko 61 głosów poparcia, co wyeliminowało go już w pierwszej turze. Po powrocie Partii Pracy do władzy w 1974 r. został ministrem środowiska. Po rezygnacji Wilsona w 1976 r. wystartował w wyborach na lidera partii, ale z 17 głosami poparcia zajął ostatnie miejsce. W kolejnych turach popierał późniejszego zwycięscę, Jamesa Callaghana, który mianował Croslanda ministrem spraw zagranicznych.

Od listopada 1952 r. Crosland był żonaty z Hilary Sarson, z którą rozwiódł się po pięciu latach. 7 lutego 1964 r. poślubił Susan Catling, amerykankę z Baltimore. Obydwa małżeństwa pozostały bezdzietne. Crosland był fanem piłki nożnej. W 1976 r. zaprosił Henry’ego Kissingera do obejrzenia meczu drużyny z jego okręgu Grimsby Town F.C. z Gillingham F.C. Ponownie zaprosił Kissingera na mecz w grudniu 1976 r. .

Crosland wraz z żoną zakupili w 1975 r. dom w Adderbury. Tam po południu 13 lutego 1977 r. doznał udaru mózgu podczas studiów nad dokumentami dotyczącymi Rodezji. Tego wieczoru Crosland miał wygłosić przemówienie na ten temat. Po sześciu dniach śpiączki zmarł w szpitalu Radcliffe Infirmary Hospital 19 lutego 1977 r. Po śmierci został skreomowany. 4 marca jego prochy wsypano do morza niedaleko Grimsby.

Po utracie miejsca w Izbie Gmin w 1955 r. Crosland rozpoczął pisanie książki, która ukazała się w 1956 r. pod tytułem „Przyszłość socjalizmu” . W tej książce zawarł tezę, że socjalizm musi przystosować się do zmian w świecie. Była to tzw. doktryna rewizjonizmu. Legła ona u podstaw doktryny New Labour, przyjętej w latach 90. przez Tonyego Blaira. Wikipedia  

✵ 29. Sierpień 1918 – 19. Luty 1977
Anthony Crosland Fotografia
Anthony Crosland: 17   Cytatów 0   Polubień

Anthony Crosland: Cytaty po angielsku

“To say that we must attend meticulously to the environmental case does not mean that we must go to the other extreme and wholly neglect the economic case. Here we must beware of some of our friends. For parts of the conservationist lobby would do precisely this. Their approach is hostile to growth in principle and indifferent to the needs of ordinary people. It has a manifest class bias, and reflects a set of middle and upper class value judgements. Its champions are often kindly and dedicated people. But they are affluent and fundamentally, though of course not consciously, they want to kick the ladder down behind them. They are highly selective in their concern, being militant mainly about threats to rural peace and wildlife and well loved beauty spots: they are little concerned with the far more desperate problem of the urban environment in which 80 per cent of our fellow citizens live…As I wrote many years ago, those enjoying an above average standard of living should be chary of admonishing those less fortunate on the perils of material riches. Since we have many less fortunate citizens, we cannot accept a view of the environment which is essentially elitist, protectionist and anti-growth. We must make our own value judgement based on socialist objectives: and that judgement must…be that growth is vital, and that its benefits far outweigh its costs.”

'Class hypocrisy of the conservationists', The Times (8 January 1971), p. 10
An extract from the Fabian pamphlet A Social Democratic Britain.

“Militant leftism in politics appears to have its roots in broadly analogous sentiments. Every labour politician has observed that the most indignant members of his local Party are not usually the poorest, or the slum-dwellers, or those with most to gain from further economic change, but the younger, more self-conscious element, earning good incomes and living comfortably in neat new council houses: skilled engineering workers, electrical workers, draughtsmen, technicians, and the lower clerical grades. (Similarly the most militant local parties are not in the old industrial areas, but either in the newer high-wage engineering areas or in middle-class towns; Coventry or Margate are the characteristic strongholds.) Now it is people such as these who naturally resent the fact that despite their high economic status, often so much higher than their parents’, and their undoubted skill at work, they have no right to participate in the decisions of their firm, no influence over policy, and far fewer non-pecuniary privileges than the managerial grades; and outside their work they are conscious of a conspicuous educational handicap, of a style of life which is still looked down on by middle-class people often earning little if any more, of differences in accent, and generally of an inferior class position.”

Anthony Crosland książka The Future of Socialism

The Future of Socialism by Anthony Crosland
The Future of Socialism (1956)

“I am…wholeheartedly a Galbraith man.”

Anthony Crosland, The Conservative Enemy (Jonathan Cape, 1962), p. 103.