Anita Clara Rée – niemiecka malarka pochodzenia żydowskiego, przedstawicielka Nowej Rzeczowości.
Urodziła się jako druga córka kupca hamburskiego Israela Rée i Klary Hahn. Wraz z siostrą Emilią zostały ochrzczone w wyznaniu ewangelicko-augsburskim i przystąpiły do konfirmacji.
Od roku 1905 uczyła się malarstwa u hamburskiego artysty Arthura Siebelista. Zwątpiwszy w swój talent, zwróciła się 1906 do Maxa Liebermanna z prośbą o ocenę prac. Liebermann pochwalił prace i doradził kontynuację studiów. Po zakończeniu nauki u Siebelista 1910 wraz z Franzem Nölkenem i Friedrichem Ahlers-Hestermannem założyła wspólną pracownię, jednak doszło do rozejścia się z powodu jej nieodwzajemnionego uczucia do Nölkena.
W zimie 1912/1913 została Anita Rée uczennicą Fernanda Légera w Paryżu i uczestniczyła w lekcjach rysunku aktu, co wywołało w Niemczech oburzenie. W twórczości ujawniły się wpływy Picassa, Matissa i Cézanne’a.
W roku 1919 została współzałożycielką Hamburskiej Secesji. W latach 1922-1925 mieszkała głównie w Positano we Włoszech. W twórczości przyjęła styl Nowej Rzeczowości.
Od roku 1926 zamieszkała w Hamburgu. W latach 1929 i 1931 wykonała malarstwo ścienne w dwóch szkołach wzniesionych według projektu Fritza Schumachera.
W roku 1930 otrzymała zlecenie na wykonanie tryptyku św. Ansgara w wznoszonym kościele pod wezwaniem tego świętego w Hamburgu-Langenhorn. Zleceniodawcy nie byli zadowoleni z przedstawionego projektu i wycofali zlecenie.
Już w roku 1930 działacze NSDAP wypomnieli Anicie Rée jej „niearyjskie” pochodzenie.
W roku 1932 przeniosła się z Hamburga na wyspę Sylt. 25 kwietnia 1933 została wykluczona z hamburskiego zrzeszenia plastyków. 12 grudnia 1933 popełniła samobójstwo, zażywając znaczną ilość środków nasennych.
Jej dzieła miały zostać usunięte ze zbiorów Hamburger Kunsthalle jako „sztuka zdegenerowana”, ale gospodarz muzeum, Wilhelm Werner, ukrył je w swoim mieszkaniu, dzięki czemu ocalały przed zniszczeniem.
Wikipedia
Źródło: list do przyjaciółki, cyt. za: Kronika kobiet pod red. Mariana B. Michalika, wyd. Kronika-Marian B. Michalik, Warszawa, 1993, ISBN 8390033100, s. 495.