Andy Murray, właśc. sir Andrew Barron Murray, OBE – brytyjski oraz szkocki tenisista, dwukrotny mistrz olimpijski w grze pojedynczej oraz srebrny medalista w grze mieszanej z Londynu , zwycięzca US Open 2012, Wimbledonu 2013 i Wimbledonu 2016, triumfator ATP World Tour Finals 2016, pasowany na Rycerza Kawalera, oficer Orderu Imperium Brytyjskiego, od 7 listopada 2016 do 20 sierpnia 2017 lider rankingu ATP w grze singlowej, reprezentant Wielkiej Brytanii w Pucharze Davisa i zdobywca tego trofeum w sezonie 2015.
Jest synem trenerki tenisowej i treningi rozpoczął w wieku 3 lat. Jako 8-latek przeżył masakrę w szkole w Dunblane , w której szaleniec zastrzelił szesnaście osób . Od 15. roku życia trenował w Barcelonie. Zaliczał się do czołowych juniorów na świecie, w 2003 wygrał w tej kategorii wiekowej Canadian Open, rok później US Open. Był również w półfinale debla juniorów w US Open 2004, występując ze starszym bratem Jamiem. W 2003 roku uplasował się na 6. miejscu, a rok później na 10. miejscu światowego rankingu juniorów. Występy juniorskie zakończył półfinałem French Open 2005.
W kwietniu 2005 roku rozpoczął oficjalnie karierę zawodową. W cyklu ATP World Tour debiutował już w kwietniu 2005, dzięki przyznanej dzikiej karcie na turniej w Barcelonie. W czerwcu 2005 roku otrzymał również dziką kartę na londyński turniej w Queen’s Club, gdzie dotarł do III rundy, pokonując m.in. Amerykanina Taylora Denta . Także do III rundy dotarł na Wimbledonie, notując zwycięstwa nad Szwajcarem Bastlem i rozstawionym Czechem Štěpánkiem. Przegrał dopiero z Argentyńczykiem Nalbandianem w pięciu setach, nie wykorzystując prowadzenia 2:0 w setach. Dzięki znacznemu awansowi w rankingu światowym Murray mógł występować w turniejach ATP World Tour. Doszedł m.in. do II rundy turnieju w Cincinnati , a także do II rundy w wielkoszlemowym US Open .
Po osiągnięciu finału w turnieju w Bangkoku awansował do czołowej setki rankingu. Jesienią 2005 roku dotarł do ćwierćfinału w Bazylei, pokonując m.in. w prestiżowym pojedynku wieloletniego lidera brytyjskiego tenisa Tima Henmana. W lutym 2006 roku Murray odniósł pierwsze zwycięstwo turniejowe, w amerykańskim San José pokonując m.in. Mardy Fisha, Andy Roddicka i w finale Lleytona Hewitta. Dzięki temu sukcesowi awansował na 41. miejsce w rankingu światowym i przez dwa miesiące był pierwszą rakietą Wielkiej Brytanii .
Po raz pierwszy do zespołu narodowego w Pucharze Davisa został powołany we wrześniu 2004 roku, ale w przegranym meczu z Austrią nie wystąpił. Debiutował w marcu 2005 roku w deblu przeciwko Izraelowi, zostając tym samym najmłodszym reprezentantem Wielkiej Brytanii w tym turnieju. We wrześniu 2005 roku nie zdobył punktu w barażu o grupę światową ze Szwajcarami, bez powodzenia grał także w meczu z Serbią i Czarnogórą w kwietniu 2006 roku.
Podczas turnieju na Wimbledonie w 2005 roku doszedł najdalej ze wszystkich singlistów gospodarzy. W tym samym czasie w głosowaniu zorganizowanym przez szkocki oddział BBC uznano Murraya sportową osobowością roku.
Największymi sukcesami Andy’ego Murraya są zwycięstwa w wielkoszlemowych turniejach US Open 2012, Wimbledon 2013, Wimbledon 2016, kończącym sezon turnieju ATP World Tour Finals 2016 oraz złote medale na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2012 i 2016. Brytyjczyk osiągnął także osiem finałów turniejów wielkoszlemowych: US Open 2008, Australian Open 2010, Australian Open 2011, Wimbledon 2012, Australian Open 2013, Australian Open 2015, Australian Open 2016 oraz French Open 2016.
7 listopada 2016, po zwycięstwie w turnieju BNP Paribas Masters w Paryżu, Murray znalazł się na czele rankingu singlowego ATP.
Wikipedia
✵
15. Maj 1987
•
Natępne imiona
Andrew Murray
.jpg){kind=link}