Andrzej Grabowski: Powiedzieć

„W 1968 roku jako szesnastoletni gówniarz spędzałem wakacje na rynku w Alwerni, siedząc w kucki i grając z kolegami w durnia ciemnego i jasnego. I wtedy mój brat Mikołaj, który był wtedy po trzecim roku krakowskiej PWST, zaprosił mnie na obóz do Giżycka. Kogo tam nie było! Maniek Dziędziel, Halina Wyrodek, Teleszyński. A pewnego dnia przyjechał Jasiek, wielki aktor. Całą noc była balanga, wszyscy pili wódkę, a on opowiadał, jak trzeba grać. Słuchacze się wykruszali i w końcu zaczął mówić do mnie. Na to Halinka Wyrodek mówi: „Dajże mu spokój, on nie jest aktorem. Nawet matury jeszcze nie ma”. Janek, chcąc wybrnąć z sytuacji, popatrzył na mnie i powiedział: „Nie jest, ale będzie.””

Andrzej Grabowski

I od tej chwili zacząłem o tym myśleć.
o Janie Nowickim.
Źródło: Aleksandra Szarłat, Najważniejsze to nie mieszkać razem, „Gala”, 3 czerwca 2011 http://www.teatry.art.pl/n/czytaj/29463

O myślach , O piciu , O czytaniu , O wakacjach

„(…) rozmawiam z Bogiem tak jak wszyscy. Dla jednych to jest Jezus, dla innych Allah, Jahwe albo Demiurg. Osobiście staram się wierzyć w Pana Boga katolickiego. Lubię o nim rozmawiać z księżmi, wśród których mam wielu przyjaciół. Sam byłem pilnym ministrantem i chciałem zostać osobą duchowną, ale jak dojrzałem – zmieniłem zainteresowania. Bóg też się zmienia w zależności od księdza, z którym się rozmawia. Ksiądz Tischner powiedział, że nie zna nikogo, kto by stracił wiarę po przeczytaniu Marksa i Engelsa, a są tacy, którym się to przytrafiło po kazaniu proboszcza. Sam też nie jestem ideałem. Pamiętam moją rozmowę z dominikaninem, profesorem Kłoczowskim. Wyznałem, że nie chodzę do spowiedzi, ponieważ są grzechy, których nie żałuję, a przecież to jest warunek rozgrzeszenia. Zmartwił się i na drugi dzień przekazał mi przez znajomą następującą wiadomość: jeżeli żałuję, że nie żałuję – to już jest dobrze!”

Andrzej Grabowski

Źródło: „Rzeczpospolita”, 28 grudnia 2010 http://www.teatry.art.pl/n/czytaj/26243

O Bogu , O wierze , O czytaniu

„Bywa, że występy na estradzie są znacznie trudniejsze. Ale ten rodzaj sztuki jest w hierarchii niżej, bo powszechnie się uważa, że nie wymaga szczególnych umiejętności. Nic bardziej mylnego. Wielu boi się estrady, bo trzeba stanąć oko w oko z widownią i być gotowym na natychmiastową konfrontację. Zresztą granie w (…) sitcomie Świat według Kiepskich jest także niezmiernie trudne. Tak jak w ogóle granie w komedii. O wiele łatwiej zagrać scenę tragiczną w filmie. (…) Jako jeden z pierwszych zdecydowałem się na udział w takiej produkcji, więc miałem najgorzej. Owszem, słyszałem i od kolegów, i od znajomych: „Krakowski aktor, a się nie szanuje”. Moja bardzo dobra znajoma, jak zaczęliśmy kręcić, zadzwoniła i powiedziała: „W jakim ty g… grasz!”. Zazwyczaj okazywało się jednak, że ci, którzy mnie krytykowali, oglądali pierwsze pięć minut i na tym poprzestawali. Żadne moje argumenty do nich nie docierały. Dzisiaj jest już inaczej. Świat według Kiepskich jest najdłużej utrzymującym się antenie telewizyjnej sitcomem – dziewięć lat. Ludzie się do niego przyzwyczaili.”

Andrzej Grabowski

Źródło: „Rzeczpospolita”, 22 czerwca 2007 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/osmz.htm

O ludziach , O świecie

„Wszystko jest pieprzeniem w bambus. Nie lubię wywiadów, kiedy widzę, że ktoś rzeźbi. Mamy rozmawiać o płycie, a ja słyszę, że jej nie słuchał. A może nawet na oczy nie widział. (…) jak ktoś mnie traktuje jak idiotę, który będzie opowiadał bajki byle tylko mówić, to się denerwuję i faktycznie potrafię być niezbyt miły. Ostatnio jedna dziennikarka mnie zapytała, czego najbardziej nie lubię w wywiadach. Powiedziałem, że głupich pytań głupich dziennikarek. Obraziła się.”

Andrzej Grabowski

o udzielanych wywiadach.
Źródło: „Nowa Trybuna Opolska”, 20 stycznia 2011 http://www.teatry.art.pl/n/czytaj/26648

O czytaniu , Pytanie

„Występując codziennie na scenie lub przed kamerą, albo stojąc przed mikrofonem na estradzie ryzykujemy, ponieważ wystawiamy się na ocenę publiczności. Na publiczną ocenę widzów lub słuchaczy. Każdy może powiedzieć «Nie, chłopie, co ty wyrabiasz? Daj sobie święty spokój.» Jesteśmy przygotowani, że ktoś może nam coś takiego powiedzieć, to jest ryzyko.”

Andrzej Grabowski

Źródło: „Gazeta Olsztyńska”, 28 grudnia 2010 http://www.teatry.art.pl/n/czytaj/26242

O czytaniu