Micko

„(…) jest naiwnością mniemanie, jakoby zachwyt nasz wobec dzieła sztuki z nas samych pochodził: że zachwyt ten w sporej mierze nie rodzi się z ludzi, ale między ludźmi, i jest to tak jakbyśmy wzajemnie zmuszali się do zachwytu (choć nikt „osobiście” nie jest zachwycony).”

„Wielka Poezja będąc wielką i będąc poezją nie może nie zachwycać nas, a więc zachwyca!”

„Rzecz prosta, im mądrzejszy czytelnik, tym i książka okaże się mądrzejsza; im zaś czytelnik głupszy i bardziej jałowy, tym i książka będzie głupsza.”

„Wszystko, co było głębokim, powstało tylko z rozpaczy ostatecznej i zwątpienia.”

„Dane społeczeństwo jest o tyle dobre, o ile będąc członkiem tego społeczeństwa, nie odczuwa się właśnie tego, że się jest członkiem.”

„Jestem skończona, pragmatyczna, świadoma siebie hiperkanalia. Dlatego stoję przed wami, że wiem, co jest istotą Istnienia: metafizyczne świństwo.”

„Wszystko, co czynimy, nawet my, są to tylko różne formy tego zamaskowania przed sobą ostatecznego nonsensu istnienia.”

„Dziwka w majonezie! Czego też taki biedak nie wymyśli! Muszę spróbować!”

„Stwarzać siłę, tej zawsze trzeba będzie, a cel równie zawsze się znajdzie – nie ten, to inny.”

„Prawdziwa kobieta nie jest zła ani dobra, jest k o b i e t ą – to wystarcza, a winni są zawsze tylko i jedynie mężczyźni.”

„Niebezpiecznie jest opierać wielkość swą na ujemnej wartości swych nieprzyjaciół.”

„Może wielkość jest w tym, aby być właśnie tym, którym się być ma, w tym wypełnieniu, w wejściu wszystkiego w odpowiednie miejsce…”

„Głębia ziewa na powierzchni,
a powierzchnia okazuje się dnem głębi.”

„Prędzej czy później zwariować muszę, bo się nie w świecie, ale w sobie duszę.”

„Na starość wymagania nasze rosną, a możliwości maleją.”

„Życie jest jak rana – którą zapełnić można tylko rozkoszą.”

„Nie mogę żyć z ludźmi. To bydło i idioci.”

„Pragmatysta jest to zwykłe bydlę, z tą różnicą, że teoretyzując swoje bydlęctwo, wmawia to innym jako jedyną filozofię.”

„Palacz (…) plugawe własne dowcipy bierze za najczystszy „esprit”, eksperymentalne spod ciemnej gwiazdy wymysły uważa za objawienia, a dupowate ględzenia za ostatni wybłysk „causeurstwa”. Wymagania jego maleją i szuka tylko kupy durniów, wśród których mógłby jeszcze brylować swoim zaćmionym mózgiem.”