StanislawMiodonski

„Wykonując przypadkowy akt dobroci, bez oczekiwania na nagrodę, bądź świadom, że pewnego dnia ktoś może zrobić to samo dla Ciebie.”

„Te dzieci potrzebują czuć to samo, co inne dzieci. Bawić się, śmiać się i płakać, zawierać przyjaźnie, cieszyć się zwykłymi doświadczeniami dzieciństwa. Czuć się kochanymi, pielęgnowanymi i włączonymi w świat, w którym żyją, bez piętna, które AIDS na nich odcisnęło.”

„Najgorszą chorobą naszych czasów jest to, że tak wielu ludzi musi cierpieć z powodu tego, że nigdy nie byli kochani.”

„"Ona nie odejdzie po cichu" - to jest problem. Będę walczyła do końca, bo wierzę, że mam rolę do spełnienia oraz dwójkę dzieci do wychowania.”

„Opieka w społeczności lokalnej to partnerstwo. Partnerstwo pomiędzy wykwalifikowanymi i troskliwymi profesjonalistami oraz zainteresowaną i opiekuńczą społecznością. Wspólną pracą, aby znaleźć nowe sposoby pomocy tym ludziom, którzy zostali wykluczeni i łącząc ich z sąsiadami, którzy będą ich rozumieć i akceptować. Oraz zapewniając odpowiednie fundusze na domy, których będą potrzebować i okazując wsparcie, na które tak słusznie zasługują, możemy pokazać im, jak bardzo nam zależy.”

„Nie chcę drogich prezentów; nie chcę być kupowana. Mam wszystko, czego pragnę. Chcę tylko, żeby ktoś był przy mnie, żebym czuła się bezpiecznie i pewnie.”

„Dwie rzeczy stoją jak słup soli: dobroć w cudzych kłopotach, odwaga we własnych. (To jest cytat poety Adama Lindsay Gordona)”

„Mówią, że lepiej być biednym i szczęśliwym niż bogatym i smutnym, ale co z kompromisem o umiarkowanie bogatym i po prostu nastrojowy?”

„Nie chcę mówić o rzeczach, których nie widziałam, więc jeśli chcą, żebym o nich mówiła, muszę tam pojechać i zobaczyć je na własne oczy.”

„Robię rzeczy inaczej, ponieważ nie kieruję się żadnymi zasadami, lecz kieruję się sercem, a nie głową, i chociaż w mojej pracy przysparza mi to kłopotów, rozumiem to.”

„Kiedy dwanaście lat temu rozpoczynałam swoją działalność publiczną, rozumiałam, że media mogą być zainteresowane tym, co robię. Zdawałam sobie sprawę, że ich uwaga będzie nieuchronnie skupiać się zarówno na naszym życiu prywatnym, jak i publicznym. Nie zdawałam sobie jednak sprawy z tego, jak przytłaczająca stanie się ta uwaga. Ani tego, jak bardzo wpłynie ona zarówno na moje obowiązki publiczne, jak i życie osobiste, w sposób, który jest trudny do zniesienia. Z końcem tego roku, kiedy zakończę mój dziennik oficjalnych spotkań, zmniejszę zakres dotychczasowego życia publicznego, które prowadziłam do tej pory.”

„Potrzeba profesjonalizmu, by przekonać wątpiącą opinię publiczną, że powinna przyjąć z powrotem do swojego grona wielu z tych, u których zdiagnozowano psychotyków, neurotyków i innych cierpiących, których społeczności wiktoriańskie uznały za niewidoczne w bezpiecznych zakładach psychiatrycznych.”

„Zawsze wiedziałam, że nigdy nie będę następną królową. Chciałabym być królową ludzkich serc, w ludzkich sercach, ale nie widzę siebie jako królowej tego kraju. Nie sądzę, żeby wielu ludzi chciało, żebym została królową.”

„Rodzina zawsze mówiła mi, że to ja jestem gruba. Że jestem głupia, a mój brat jest mądrzejszy. I zawsze byłam tego świadoma. Chodziłam do dyrektorki z płaczem, mówiąc, że chciałabym nie być taka głupia.”